Juf Hanne komt regelmatig langs in onze klas om ons te helpen tijdens het werkmomentje. Twee weken geleden kwam juf Hanne opnieuw langs. Samen met juf Annelies maakte ze plannen om ons te leren tellen tot 100. Michiel, Jens en Jurgen kunnen al goed rekenen en tellen tot 20, dus was het tijd voor hen om een stapje verder te gaan en te leren tot 100. Beide juffen vonden een heel goed verhaal om aan ons te vertellen. Niet enkel Michiel, Jens en Jurgen deden mee, maar iedereen. Zo kreeg iedereen een taakje en werd het verhaal aangepast zodat het voor iedereen geschikt was en iedereen kon bijleren.
De juffen vertelden het mooie verhaal van Sahib. Juf Annelies vertelde en juf Hanne toonde voor.
Sahib is een jongen die lang geleden woonde in India. Hij woonde er samen met zijn moeder in een hutje boven in de bergen. Sahib ging niet naar school en kon dus niet lezen en rekenen. Hij hielp zijn moeder zo goed als hij kon. Eén keer per week ging hij naar beneden, naar het dorp, om boodschappen te doen. Zijn moeder gaf hem opdracht om heel wat mee te nemen, aangezien Sahib niet kon lezen en schrijven kon hij geen boodschappenlijstje maken. Of toch? Ja hoor! Als mama hem vroeg om 10 wortels mee te nemen, dan telde hij op zijn vingers tot 10 en tekende daar een brood. 4 broden betekende dat hij op zijn 4de vinger een brood tekende. Zo ging hij dan naar de winkel en telde hij wat hij nodig had.
Maar op een dag lukte dit niet meer zo goed. Zijn mama wou dat hij 12 eieren mee nam, maar Sahib had maar 10 vingers. Gelukkig vonden ze hier een oplossing voor. Ze haalden parels boven en telden evenveel parels als er eieren nodig waren. Deze gingen in een doosje en Sahib tekende een ei op het doosje. Zo kon hij boodschappen doen en telde hij in de winkel zijn parels om te weten hoeveel hij nodig had van alles.
Op een dag ging hij naar zijn vriend de schaapherder. Die zou binnenkort op reis gaan en vroeg Sahib om voor zijn schapen te zorgen. Sahib wou dit heel graag doen, maar lag die nacht wakker... De schaapherder had zo veel schapen en hoe zou hij die kunnen tellen? Plots kreeg hij een idee. Toen hij voor de schapen ging zorgen had hij zijn uitvinding mee: een abacus. Toen hij de schapen uit hun stal haalde stak hij voor elk schaap een parel op het eerste stokje. Als hij 10 parels had haalde hij die er af en stak hij 1 parel op het tweede stokje.
Zo wist hij dat hij al 1 groepje van 10 had. Sahib ging nog een tijdje door met tellen, tot hij 5 groepjes van 10 parels had en 8 losse parels.
Toen Sahib 's morgens de schapen terug uit hun stal haalde, telde hij opnieuw. En telkens hij een groepje van 10 had geteld haalde hij een parel weg van het tweede stokje. Zo ging hij door tot hij geen enkel schaap meer had en ook geen enkele parel meer op de stokjes. Hij wist dan heel zeker dat hij geen schaap kwijt was. En zo ging dit een tijdje door.
Tot er op een dag een wandelaar langs kwam. Hij zag de stokjes van Sahib staan, zijn abacus, en bekeek het aandachtig. Hij nam het ook eens vast en zette het tenslotte terug. Hij wist niet wat het was. Toen Sahib die avond de schapen wou tellen, klopte er iets niet. Hij had geen 8 groepjes van 10 en ook geen 5 lossen schapen. Hoe kwam dit nu? Was hij schapen kwijt? Na lang denken wist Sahib dat de stokjes van plaats gewisseld waren. Daar moest hij dus iets op vinden. Zo schreef hij onder het 1ste stokje een E voor de losse parels, de Eenheden. En hij schreef een T onder het 2de stokje voor de groepjes van tien, de Tientallen.
En wat als het 2de stokje helemaal vol parels zat, dus 10 groepjes van 10 parels? Sahib had daar ook een oplossing voor, hij maakte een derde stokje. Hij schreef er een H onder, de H van Honderdtallen. Want telkens hij dan 10 groepjes van 10 zou hebben, zou hij die wisselen voor 1 parel bij de Honderdtallen.
Slim hé van Sahib!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten